Fijn, vandaag invallen op een vertrouwde school met een leuke groep 5. Ik heb er zin in. De dag begint heel gezellig met een kringgesprek en dan gaan we aan het werk.
Een jongen die voor in de klas zit, is wat onrustig en naarmate de ochtend vordert, begint hij steeds meer storend gedrag te vertonen. Hij roept, loopt steeds naar een ander kind om te kletsen en komt nauwelijks aan werken toe. Het is dezelfde jongen die ik regelmatig op de gang heb zien zitten.
Ik vraag hem of hij weer gewoon wil gaan werken. Verveeld zegt hij: ‘Ja hoor.’ Vervolgens gaat hij door met klieren. Ik geef hem een paar keer een opdracht zodat hij even wat kan lopen, maar het biedt onvoldoende soelaas. De rest van de klas heeft er last van en mijn geduld is op. ‘Nu is het klaar,’ zeg ik. ‘Ga maar op de gang zitten met je werk.’ Daar heeft meneer echter geen zin in. ‘Ik blijf in de klas!’ roept hij. Vervolgens maakt hij een hoop stampij. Ik merk aan de klas dat ze het wel gewend zijn. De ‘buurjuf’ komt kijken en zegt: ‘Is het weer zover, Jasper?’ Tegen mij zegt ze: ‘Ga jij maar even met de hele klas naar buiten. Als Jasper in de klas wil blijven, prima. Ik praat wel even met hem.’ Zo gebeurt het. Ik ben blij met de geboden hulp en de kinderen zijn blij met een kwartiertje extra spelen.
Als we terugkomen, is Jasper bedaard. Hij komt naar me toe met een betraand gezicht en zegt: ‘Sorry juf, ik voelde het fout gaan. Eerst was het groen in mijn hoofd en kon ik fijn werken. Toen werd het oranje en voelde ik me heel onrustig. En toen ineens was het rood en werd ik verschrikkelijk boos. Dit overkomt me nu altijd en ik heb er echt spijt van.’ Ik kijk in zijn betraande gezicht en zeg: ‘Denk je dat je nu wel kunt werken?’ Jasper knikt en veegt zijn tranen weg. Ik zie zijn worsteling en krijg zelf bijna tranen in mijn ogen. ‘Ga maar aan het werk. Ik ben het alweer vergeten.’ En bij mezelf denk ik: die jongen heeft waarschijnlijk al heel veel therapie gehad.
De rest van de dag gaat als een zonnetje. Er is tijd voor grapjes en een extra verhaal. Jasper gedraagt zich voorbeeldig. Net voordat het tijd is, zegt een van de kinderen: ‘Je moet de trotse vis nog uitdelen, juf. Dat doet onze eigen juf ook elke dag.’ Ik vraag hoe het werkt en krijg te horen dat ik de vis mag geven aan een kind op wie ik trots ben. Ik hoef niet lang na te denken en zeg: ‘Jasper kom eens naar voren.’ De klas kijkt verbaasd en Jasper zelf zo mogelijk nog verbaasder. Ik zeg: ‘Ik ga jullie uitleggen waarom ik vind dat Jasper vandaag de trotse vis heeft verdiend. Zijn jullie het met me eens dat Jasper vanochtend vervelend was?’ De klas knikt en Jasper knikt mee. ‘Waarom ben ik dan tóch trots op Jasper? Dat zal ik uitleggen: hij komt zelf naar me toe en legt uit wat hem overkwam. Hij maakt zijn excuses en kan daarna de knop omzetten en rustig gaan werken. Is dat knap of niet?’ En weer knikt de hele klas. ‘En Jasper, ik wil wel dat je een volgende keer waarschuwt als je het oranje voelt worden. Je zult daar vast wel afspraken over hebben met je eigen juf.’ ‘Oké,’ zegt hij blij. Trots als een pauw… eh vis… liep hij de klas uit.
