‘Zo jongens en meiden, dan ga ik nu verder met het uitleggen van spelling. Dat is voor vand…’ Ik val midden in een woord stil als mijn oog op het schermpje van mijn strategisch opgestelde telefoon (kruk boven op een tafeltje, de Bijbel boven op de kruk en daartegenaan geleund de telefoon op videostand) valt.
Het schermpje, waar nu een rood lampje zou moeten knipperen. Maar er knippert helemaal niks! Ik sta al bijna zeven minuten te kletsen tegen de camera! Terwijl ik stiekem grijns om mijn eigen sufheid, start ik de boel opnieuw en let onder het vloggen met argusogen op het lampje. Jaja, het brandt! Morgen vroeg moet er weer een verse vlog in de dropbox zitten tenslotte.
Afstandsonderwijs. Wellicht een nieuw woordenboekwoord voor na deze periode? Een leuke voor galgje. Als we weer mogen. Met de hele klas. Wat een dagdroom, een klas vol kinderen! Als ik nu aan ze denk, kunnen ze me niet druk genoeg zijn. Ik kan me niet voorstellen dat ik het zat zal raken; propjes, kliertjes, giecheltjes onder de les. Als een junk kan ik verlangen naar een shot groep 8!
Ik hou me voor dat ik mopper van weelde. Elke dag spreken we ze, mijn duo en ik. Op onze werkdagen vloggen, mailen en bellen we. We hebben een paar keer een virtueel kletsmoment gehad, waarbij we een spel deden, de eerste coronakapseltjes showden en vooral een beetje ongemakkelijk naar elkaar zaten te kijken. Waren wij dat nou? Die hechte groep 8? We vallen toch niet nu al een beetje uit elkaar? Maar vijf weken is lang als je twaalf bent. Je vergeet elkaar een beetje. Je wereld wordt zo klein. Dus dan verzinnen we weer een challenge. Of een spel. Of een opdracht waarbij je elkaar nodig hebt.
Want eerlijk is eerlijk, we boren met zijn allen in onderwijsland een creativiteit aan waar we zelf versteld van staan. Alles om de ouders zoveel mogelijk te ontlasten! We bedenken technieken, middelen en werkvormen waar we vroeger niets mee deden, die we niet kenden, of die we niet zagen zitten. Wisten jullie dat je het in je had? Ik niet. En laten we eerlijk zijn, ik ben meer gewillig dan bekwaam. Want vloggen en ik, dat wil nog niet zo. Dan weer klettert de telefoon van de stellage, dan weer stopt het ding na vijf minuten omdat ik geen opslagruimte meer heb… Ik kan me helemaal vinden in het appje van die ene moeder vorige week. ‘Ik heb het nog niet allemaal even goed op de rit, juf’ zei ze. Ik stel haar gerust: Ik ook niet, mama. Ik ook niet.
