Het is weer die tijd van het jaar. Die tijd van het jaar dat ik wakker word met zere kaken, veroorzaakt door de onzekerheid over mijn lot in het basisonderwijs.
Ik zal mij even voorstellen. Ik ben Jorieke, al zeven jaar werkzaam in het onderwijs en juf in hart en nieren. Van jongs af aan wilde ik niets liever dan juf worden. In oude vriendenboekjes van vriendinnen is dat nog terug te lezen. Mijn moeder was kleuterjuf en ik heb haar voorbeeld gevolgd door na de havo naar de pabo te gaan. Nooit heb ik hierover getwijfeld. Ik heb me niet eens serieus in een andere opleiding verdiept. En na drie jaar studeren en stagelopen was ik dan ook apetrots op mijn diploma leerkracht basisonderwijs, inclusief daltoncertificaat dat ik in 2009 haalde.
Vol goede moed begon ik aan mijn eerste invalklusjes. Eindelijk kon ik mijn droom gaan waarmaken. Na twee jaartjes vooral kortdurend invalwerk te hebben gedaan, kreeg ik ook langere invalperiodes. Niet meer op een telefoontje hoeven wachten terwijl je ’s ochtends vroeg in bed ligt, was een welkome afwisseling.
Ik kreeg meer verantwoordelijkheden en leerde mijn groepen beter kennen. Totdat ik drie weken voordat ik drie jaar voor dezelfde stichting had gewerkt te horen kreeg dat ik er drie maanden uit moest, omdat mij anders een vast contract aangeboden moest worden. Na drie jaar ren- en vliegwerk werd ik in de zomer van 2012 zonder pardon aan de kant gezet. Samen naar het bestuur stappen, een reddingsactie van mijn laatste drie directeuren, mocht niet baten.
Ik ging verder kijken bij een andere stichting en mocht op gesprek komen voor een vaste vacature. Misschien had het allemaal zo moeten zijn? Na een goed sollicitatiegesprek kreeg ik tijdens mijn vakantie in Thailand de verlossende mail. Een dag voor de sluiting van de vacature kwam er nog een mannelijke leeftijdgenoot langs en dan weet je het wel… Ik werd de goede tweede, zoals ik in de toekomst nog vaker zou worden. In plaats van de vaste plek waar ik op solliciteerde, was ik voor een jaar aangenomen om invalwerk te doen op deze school.
Na een fijn jaar werken in groep 4/6 moest ik weer afwachten tot na de zomervakantie op nieuwe invalplekjes. Naast gepassioneerd leerkracht was ik ondertussen ook al vier jaar een wat minder gepassioneerd winkelmeisje. Dit om altijd werk achter de hand te hebben, mocht ik weer aan de kant worden gezet.
In het najaar van 2013 kwam ik vanuit een van de vele invalpoules waar ik bij ingeschreven stond gelukkig weer aan het werk op een vast plekje in groep 2. Maar aan het einde van dit jaar moest ik weer afscheid nemen. Het gebruikelijke ‘feestje’ weer gevierd, lieve kaartjes en cadeautjes van leerlingen, ouders en teamleden. Even een traantje laten in de auto op weg naar huis en weer door… Vol goede moed de vakantie in. Invalwerk blijft er tenslotte altijd, toch?
In augustus van 2014 werd ik de tweede schooldag al gebeld door mijn oude school. Ik kon terugkomen in groep 3. Dat betekende dat ik mijn eigen cluppie mocht leren lezen, schrijven en rekenen. Geweldig om ze te zien groeien! En vreselijk om aan het einde van het jaar wéér afscheid te moeten nemen van ‘mijn’ kids en een fijn team omdat ik alweer een goede tweede bleek te zijn.
Gelukkig kon ik al snel na de zomervakantie van 2015 verder werken voor dezelfde stichting. Opnieuw kennismaken, het beleid leren kennen en me alle registratiesystemen eigen maken. Dat is iets wat ik nu al jaren doe en er ook elk jaar weer voor over heb. Uiteindelijk moet ik mij toch voldoende bewezen hebben? Maar aan het einde van dit jaar gebeurt het mij voor de tweede keer. Door de krimp in de regio en de bezuinigingen moet ik er weer drie maanden uit, zodat ik geen vast contract hoef te krijgen. Ondanks het feit dat collega’s en ouders voor me pleiten bij het bestuur, sta ik weer aan de kant en berust in mijn rol als medewerkster in een plaatselijke winkel.
Een school van een andere stichting in de buurt kreeg hier lucht van en zo gebeurde het dat ik na een paar weken met zere kaken wakker worden, op de laatste schooldag nog hoorde dat ik in augustus kon beginnen in groep 3. En hier zit ik dan, bijna een jaar later mijn verhaal te typen. Familie en vrienden vragen weleens hoe ik het volhoud, of ik nooit heb gedacht aan een andere studie en het roer omgooien. En nog steeds, na zeven jaar onzekerheid, kan ik zeggen dat ik dat (op een paar wanhopige momentjes na) nooit heb gedacht! En dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Want eindelijk heb ik een vast contract! Ik kan blijven waar ik ben, en ga zelfs met mijn eigen groep mee naar groep 4. Geweldig!
