‘We MOETEN op tijd eten,’ appt mijn man. ‘Kook jij?’ Mijn man rent halsoverkop een vergadering uit en ik sluit net te vroeg mijn artikel af zonder het op te slaan. Want we hebben het druk. In sneltreinvaart haal ik de kinderen op van de bso. ‘Mama, je vergeet je gordel.’ Omdat ze op tijd gegeten moeten hebben en gewassen moeten zijn. Om 18.00 uur precies ploffen we op de bank. De kinderen met nog vochtige haartjes van de douche, mijn man en ik nat van het zweet van de race tegen de klok. Het Sinterklaasjournaal begint.
Pssst… Eigenlijk is het al half zeven. Maar omdat mijn man en ik vakkundig alle klokken verzet hebben of onklaar hebben gemaakt, is er geen haan die ernaar kraait. Dank u NPO Start, anders hadden we het nooit gehaald.
Vanaf half november dicteert het Sinterklaasjournaal ons leven. Niet alleen de kinderen kijken, want de ouders kijken verplicht mee. Je moet wel op de hoogte zijn van het verhaal. Anders begrijp je de vragen van je kinderen niet of, nog erger, ben je misschien per ongeluk de verrader die de hele klas van zijn geloof laat vallen. Díe ouder wil je níet zijn. Dus als de kinderen op bed liggen, werkt mijn man in zijn spreadsheet de verhaallijnen bij. Opdat we niets vergeten.
Ik ken geen andere complottheorie waar zo veel volwassen zo gretig aan meewerken… behalve dan misschien het idee dat het Nederlands mannenelftal ooit het WK zal winnen.
Ik vind het geweldig. Ik houd van de verhalen en de samenhorigheid. Van het idee dat zelfs onze minister-president Mark Rutte ’s ochtends door zijn ambtenaren gebrieft wordt over de gebeurtenissen in het Sinterklaasjournaal. En tegelijkertijd heb ik er een hekel aan. Ik haat de stress die het de ouders en de leerkrachten oplevert. De ‘verplichting’ om als school erin mee te gaan. En dat de kinderen door de spanning plotseling lijden aan een zeer specifieke vorm van hyperactiviteit of door acute slapeloosheid drie weken lang niet vooruit te branden zijn in de klas.
En ergens in mijn achterhoofd kietelt een soort van schuldgevoel mijn gedachten. Het is maar Sinterklaas, hè? Een vent met een rare, rode puntmuts, die rondsjouwt met een veel te oud boek en die cadeautjes uitdeelt die zo rond Koningsdag alweer op een kleedje liggen. Het is niet de Derde Wereldoorlog die we met zijn alleen proberen te voorkomen.
Heel even droom ik weg. Want als we deze saamhorigheid nou ook eens konden opbrengen voor de bestrijding van onderwijsachterstanden, het oplossen van de vluchtelingenproblematiek of voor mijn part de klimaatverandering?
Dan dwingt mijn man mij weer bij de les. ‘Hoe heette die Piet nou die zo jaloers is?’ We kijken elkaar aan en schieten in de lach. We zijn het vergeten. We zullen de laatste aflevering van het Sinterklaasjournaal opnieuw moeten bekijken. Maar eerst koffie. Met pepernoten erbij.
