Gisteren was ik na het werk nog even een drankje doen met een vriendje van mij. Die was met stomheid geslagen door een presentatie van een jongen die bij hem solliciteerde. De hele presentatie ging niet over de jongen, maar over hem!
Op basis van internet had de sollicitant alle informatie over mijn vriendje verzameld. Hij wist op welke scholen hij had gezeten, wat zijn werkverleden was, maar ook waar hij de laatste jaren op vakantie was geweest, waar hij woonde… alles. De presentatie was leuk en maakte indruk. Maar was tegelijkertijd ook erg confronterend.
Vorige maand startte de overheid een campagne rond persoonsgegevens. Waarbij werd opgeroepen tot voorzichtigheid bij het plaatsen van persoonlijke gegevens op het net. Naast televisiespots werd natuurlijk ook internet ingezet; in het bijzonder Hyves. Een ‘domme’ actie waarbij prive-foto’s plotseling werden getoond. Foutje van Hyves bleek later. Waarmee toch ook de overheid over de grens was gegaan.
Hoe makkelijk het is om iemands gegevens te achterhalen, bleek deze zomer wel. Toen Geenstijl een bericht van FBTO oppakte waarin communicatiemanager Bertwin Tiemersma mensen bang wilde maken met “Hyves en Twitter-berichten leiden tot vakantie-inbraak”. Binnen no-time had de redactie van Geenstijl achterhaald waar hij precies woonde, in wat voor een buurt, wat hij deed op de zaterdagochtend en welke gadgets hij in huis had. Zo makkelijk gaat dat blijkbaar.
En soms word je ook geholpen. Begin dit jaar gooide Monsterboard persoonlijke gegevens op straat doordat de site was gehackt. Vorige maand waren de gegevens van studenten en docenten op de Faculteit Communicatie en Journalistiek van de Hogeschool Utrecht nog op het internet te vinden. En twee weken geleden was een anonieme beller naar de politie niet meer anoniem.
Ik ken mensen die zichzelf ongeveer een keer in de maand googlen. Omdat zij zich bezighouden met communicatie, bijvoorbeeld in een bedrijf. En hun naam gebruikt wordt in persberichten. Misschien is dat wel iets te veel, maar het is verstandig om van tijd tot tijd na te gaan of je jezelf kunt vinden.
Even een paar tips:
1. Als je jezelf googled zet dan je naam tussen aanhalingstekens, want dan krijg je alleen de zoekresultaten te zien met jouw naam. Dus: “jur baart”.
2. Wil je nog sneller weten wat er allemaal over je gezegd wordt, dan kun je bijvoorbeeld zoeken op de site www.wieowie.nl. Het is niet volledig maar het geeft wel een beeld.
3. Check je naam eens op Twitter. Altijd interessant.
4. En dan zijn er nog de verschillende communitysites zoals Linkedin.com, Facebook.com, Hyves.com en natuurlijk ook Schoolbank.nl
Met een paar kleine zoekopdrachten kwam ik erachter dat Paul Aerssens van onze redactie in 1950 geboren is. Dat Theo Wismans de naam “wintertijd” voor zijn twitter-account gebruikt. En dat ik blijkbaar ook online sta in een boekje rond boeken.
Ga zelf eens na wat scholieren over u kunnen vinden. En wees voorzichtig met posts op het web.
