‘Juf? Gaat jouw dochter straks ook naar onze school?’ Mats kijkt me vragend aan. ‘Ja, dat zou leuk zijn!’ vindt Mara. ‘Dan kunnen we bij haar in de klas voorlezen. En met haar spelen, want ze is zo schattig!’
Ik moet lachen. ‘Realiseren jullie je dat jullie al van school af zijn als zij naar school gaat?’
Oh ja, daar heb ik een punt. ‘En daarbij,’ vervolg ik mijn verhaal, ‘ik wil geen juf zijn op de school van mijn kind en ik wil graag dat ze naar school gaat in de wijk waar we wonen.’ Dat snappen mijn achtstegroepers wel. ‘Maar waar gaat ze dan naartoe, juf?’ vraagt Daisy nieuwsgierig. Tja, dat is een goede vraag. Ik heb namelijk geen flauw idee.
Als moeder en leerkracht vind ik het bijzonder lastig om de juiste school voor mijn kind te kiezen. Vroeger was het simpel; je ging gewoon naar die ene school in de wijk waar je woonde. Er viel niks te kiezen, er werd voor je gekozen op basis van je adres (of basis van geloof, maar dat is een ander verhaal). Nu heb je in één wijk meerdere scholen en dat zorgt voor schoolkeuzestress.
Dat iedere ouder het beste wil voor zijn of haar kind staat als een paal boven water. En daar hoort goed onderwijs bij. Maar ja, de perfecte school bestaat helaas niet. Elke school heeft zijn voors en tegens, zaken die je van harte toejuicht en zaken die je absoluut niet ziet zitten.
Op de ene school geven ze Engels vanaf groep 1 (yes), op de andere school werken ze met leerpleinen (nou, liever niet). Er zijn scholen met groene missies en veel vrijheid en er zijn scholen waar de leerkrachten gewoon goed onderwijs willen verzorgen, zonder al te veel poespas eromheen. Ik lees over talentontwikkeling, plus- en klusgroepen en vakleerkrachten muziek. Over gezonde traktatieprotocollen, continuroosters en pleinwachtsessies. Ik scrol door inspectierapporten, lees leerlingtevredenheidsonderzoeken en babbel met ouders uit de buurt van wie de kinderen al wel op school zitten. Mijn schoolkeuzestress wordt alsmaar groter.
Ben ik misschien te kritisch omdat ik zelf voor de klas sta? Ben ik te goed geïnformeerd, maar ook niet meer objectief genoeg? Wat ik wel weet is dat het onderwijs valt of staat met de leerkracht, naar welke school je ook gaat. En dat wat voor jou als leerkracht werkt, niet per se voor jouw kind hoeft te werken.
Omdat de inschrijving angstvallig dichtbij komt (in onze woonplaats gaan ze over op een centraal aanmeldsysteem voor basisscholen, en ook dat is weer een ander verhaal), gaan mijn man en ik op scholenjacht. We krijgen een aantal coronaproof rondleidingen en zelfs op de school waar ik acht jaar heb gewerkt, luister ik braaf naar een verhaal over visie, leerdoelen en leesbevorderingsplannen. En weer maak ik de balans op: we komen er echt niet uit.
In tegenstelling tot onze driejarige dochter. Die heeft absoluut geen schoolkeuzestress en wil naar de ‘groene’ school. Dat is niet vanwege het veelal in de natuur vertoeven, maar vanwege de gekleurde kozijnen van het gebouw. Daarbij vond ze de juffen daar ‘heel erg lief’ en de poppenhoek ‘heel erg leuk’. Wat interesseren haar die methodes en het thematisch onderwijs nou? Die kleine kiest gewoon op gevoel. En misschien moet ik dat ook maar eens gaan doen.
Wil je meer avonturen lezen over de klas van juf Naomi? Lees dan haar boek Eh… juf, hoe krijg je eigenlijk kinderen?
