Er is al veel geschreven over het Eijkhagencollege en niet alleen op Onderwijsvanmorgen. Vandaag (18 maart) wordt in Amsterdam de Nationale Onderwijsprijs uitgereikt en het Eijkhagencollege uit Landgraaf staat hoog in de polls! Hoe doen ze dat toch?
We hopen natuurlijk dat de Gelukslessen de prijs wegslepen. Er worden in de Beurs van Berlage trouwens nog meer prijzen uitgereikt, waaronder de Leefstijl Preventie Prijs. Die prijs gaat in ieder geval naar Gelukskunde, dat is al uitgelekt. Een vertegenwoordiging van het Eijkhagencollege, waaronder Geluksdocent Theo Wismans, afdelingsdirecteur en bedenker Tjeu Seeverens en 12 leerlingen gaan met de trein naar de uitreiking in Amsterdam. Om ook onderweg zoveel mogelijk geluk te verspreiden, delen de leerlingen in de trein ‘retourtjes geluk’ uit met gelukstips en praten ze over geluk met de reizigers.
Ik wilde graag eens in de klas kijken bij Theo Wismans en maakte een les in ‘slow’ leven mee: soms langzaam op deze wereld.
Theo begint altijd met muziek. De leerlingen komen uit een andere les, hebben vaak nog van alles in hun hoofd. De muziek tilt ze daar uit, ze kunnen even landen in de Geluksles. Daarna kunnen leerlingen een kaars aansteken voor iemand. Ze kunnen vertellen voor wie en waarom, maar het hoeft niet. Drie leerlingen komen spontaan naar voren. Eén leerling steekt een kaars aan voor de mensen die het vliegongeluk op Schiphol hebben meegemaakt. Theo steekt zelf ook een kaars aan, voor een collega.
Er wordt vandaag een mindmap gemaakt rond slow-ervaringen, toegepast op iedere dag op Eijkhagen.
Theo leest voor wat slow-mensen doen. Ze zijn niet sloom, ze komen niet te laat, maar ze gaan slim om met stress en stressvolle situaties. Waar herken je overtuigde slow-mensen eigenlijk aan?
Ze doen bewust even wat anders als ze problemen hebben: naar buiten gaan, naar muziek luisteren.
Slimme slow-mensen durven hun mobiel uit te zetten.
Slow mensen proberen tevreden te zijn met wat ze hebben.
Slow mensen doen een kwartiertje per dag helemaal niks: niet bellen, niet praten, niet lezen, niet iets met anderen. Misschien uit het raam kijken naar een vogel.
Als slow-mensen een stresssituatie meemaken stappen ze er even uit en gaan iets heel anders doen.
Als het erg druk of spannend is proberen ze te denken aan een ademhalingstechniek of doen een ademhalingsoefening.
Ze liggen regelmatig met de andere slow-Eijkhagenaars in die lekkere loungebanken in de bieb een boek te lezen.
Daarna gaat iedereen aan het werk. Er is muziek, er is papier en kleurmateriaal. Het lijkt allemaal heel simpel.
Ik loop rond en vraag hier en daar naar het leven vóór en na de Gelukslessen. Zonder uitzondering geven ze aan dat er een verschil is. Ze voelen zich relaxter, weten beter om te gaan met tegenslag en verdriet. Ze zien niet meer zo op tegen huiswerk. En hoogst opzienbarend: ze halen betere punten. Echt? Echt. Ze kunnen eigenlijk geen van allen goed aangeven hoe dat nou komt maar ze zijn er unaniem in. Een jongen vertelt dat hij nu weet dat je je huiswerk ook buiten in de kou kunt doen of terwijl je rondloopt. Een meisje zegt dat ze nu weet wat ze kan doen als ze zich rot voelt. Het lijkt of deze leerlingen meer autonoom zijn, zelf meer aan het stuur staan. Later noemt een bovenbouwleerling de belangrijkste eigenschap van een docent Gelukskunde: hij oordeelt niet.
