We dachten eerst dat het Noorwegen was. Totdat ik voor de kust van een van de fjorden het eiland Parijs ontdekte. Met een beetje goede wil konden we nu ook de contouren van Frankrijk herkennen. Maar dan wel een Frankrijk dat ten prooi leek gevallen aan een metershoge zeespiegelstijging.
Op de zwart-witkopie die voor ons ligt, heeft de zee dezelfde kleur grijs als de Rhônevallei en het laagland van Bordeaux. In vrijwel dezelfde kleur zijn plaatsnamen te ontwaren. Toch, als je goed kijkt, zie je er steeds meer verschijnen: Parijs, Bordeaux, Lyon. Gelukkig maar, want sinds onze dochter vrijwel topoloos van school mocht, heb ik bij de leerkracht van mijn zoon in groep 7 als een echte bemoeiouder aangedrongen op meer topo in de les.
Het zal wel te maken hebben met de rij atlassen in mijn kast, mijn te lang onderdrukte reislust en het warme gevoel dat me nog steeds overvalt bij het zien van een blinde kaart met rode vierkantjes en rondjes. Die rondjes hebben ze bij ons op school helaas alleen in grijstinten. Om de week krijgen de kinderen een dubbelzijdige zwart-witkopie van een kleurenreliëfkaart mee naar huis. Dan mogen wij raden welk land het is.
Er is niks aan te doen. Mijn zoon zit nou eenmaal op een kopieerschool. Dat is best even slikken geweest. Als medeauteur van een paar prachtige aardrijkskunde- en natuurmethoden hoopte ik natuurlijk dat hij les zou krijgen uit die boeken. Of desnoods die van een concurrent. Maar al op de eerste schooldag viel die droom in duigen. Voor bijna alle vakken wordt hier met kopieën gewerkt.
‘Waarom?’ vroeg ik verschillende keren, al dan niet met dramatische snik in mijn stem. ‘Omdat we liever zelf ons onderwijs samenstellen,’ was dan het antwoord. Daar valt natuurlijk best wat voor te zeggen.
Maar wat doet het pijn, elke keer als er weer een zwart-wit vodje uit de rugzak wordt opgediept.
Hebben we daarvoor urenlang gezocht naar de spannendste foto bij de vulkanenparagraaf? Hebben de vormgevers daarom die frisse kleuren bij de thema’s uitgezocht?
Zo zielig dat onze kinderen dat gelukzalige gevoel moeten missen dat ik had bij het openslaan van een nieuw schoolboek op de lagere school. Al duurde dat gevoel waarschijnlijk een stuk korter dan ik me nu meen te herinneren. En het kan natuurlijk nooit op tegen de kleuren, geluiden en interactie van het digibord en andere beeldschermen.
Zul je zien dat zoonlief straks toch gewoon vrolijk binnen komt lopen met een 9 voor topo…
