‘Over jouw nieuwe leerling zijn wel wat dingen die je moet weten,’ zegt mijn directeur in 2001. Ik kijk hem vragend aan en hij vervolgt. ‘Het is een meisje van bijna 4 jaar met een zeer kwetsbare gezondheid. Ze heeft een ernstige hartafwijking en staat op de wachtlijst voor een openhartoperatie in Groningen!’
De volgende dag huppelt er een vrolijk meisje met een blauw jurkje, blauwe ogen en twee blonde staartjes de school binnen. ‘Ik ben Leonie,’ zegt ze met een vrolijk gezichtje. ‘Wie ben jij?’ ‘Ik ben juf Margreet,’ zeg ik. Ze kijkt me aan en gaat bij me op schoot zitten. Ze kijkt me nogmaals aandachtig aan en zegt dan: ‘Ik vind jou lief en je ruikt ook lekker.’ Ze kijkt om zich heen in onze klas en zegt: ‘Ik vind het hier leuk, mama, ga maar weg.’
Leonie blijkt precies te zijn wat ik meteen al dacht. Een vrolijke, humoristische en vooral heel blije kleuter. Leonie geniet van het leven, van de kleine dingen, een hut met kleden op het plein, de eerste keer blote benen in het voorjaar en een goeie grap. Leonie kan schaterlachen zoals ik nog nooit eerder heb gehoord. Maar af en toe heeft Leonie een slechte dag, dan is ze koud, zijn haar lipjes blauw en lijkt ze nog breekbaarder dan anders. Dan overleg ik met moeder of ze wel of niet op school kan blijven. Helaas komen deze dagen steeds vaker voor en gebeurt het ook steeds vaker dat moeder Leonie ’s ochtends al moet afmelden nog voordat de school begint.
In het najaar is het zover, Leonie krijgt haar openhartoperatie in het academisch ziekenhuis van Groningen. Ik slaap slecht die nacht en de volgende dag zijn mijn collega’s en ik alleen maar bezig met de operatie van Leonie. Met strakke en bedrukte gezichten doen we ons werk en lopen we door de school. Mijn tranen zitten erg hoog, ik ben zelf nog zo jong en onervaren en weet me met mijn emoties geen raad. Stel je voor dat mijn lieve spring-in-’t-veld het niet redt. Ik weet hoe risicovol de operatie is. Pas laat in de middag krijgen we het verlossende telefoontje. Alles is goed gegaan!
Na een lange herstelperiode komt Leonie weer op school. Met een litteken zo groot als dat van een zeeman is ze de held van de klas. Zelfs de stoerste en grootste jongens van groep 2 kijken vol ontzag naar onze Leonie. Vol trots trekt ze dan ook regelmatig haar T-shirtje omhoog en toont dan even weer haar immense litteken dat bijna haar hele borstkas beslaat. Je bent een strijder, een voorbeeld, een hoop in bange dagen denk ik dan en mijn hart knalt op deze momenten bijna uit elkaar van trots en dankbaarheid!
Een jaar later krijg ik zelf een dochter. Ik noem haar Leonie.
