Het stoplicht springt nét op oranje als ik in mijn auto in volle vaart aan kom rijden. Ik besluit in een fractie van een seconde om toch door te rijden. Terwijl ik door de bocht vlieg, kijk ik goed om me heen om de verkeerssituatie toch nog enigszins onder controle te krijgen.
Thuis aangekomen moeten de bonen en aardappelen snel op het vuur, want het avondprogramma is strak gepland. Tijdens het koken probeer ik snel het aanrecht op te ruimen, de kinderen de nodige aandacht te geven, een was aan te zetten en wat telefoonberichtjes te beantwoorden. Als we met het gezin aan tafel zitten, blijkt dat de bonen net niet gaar zijn en de aardappelen eigenlijk wat meer water nodig hadden. Het smaakt dus net niet. Mijn tafelgenoten zeggen niets, maar uit het trage eten en het gebruik van de zoutpot kan ik mijn conclusie wel trekken.
Als de kinderen op bed liggen kijk ik nog wat natuurtoetsen na. Af en toe moet ik veel moeite doen om een antwoord op een open vraag te ontcijferen. Soms kan ik het net niet lezen en dan reken ik het fout. Als ‘s avonds tijdens het douchen blijkt dat ik naast de douche geen handdoek heb klaargelegd en dat ik daardoor kletsnat het halve huis door moet om een handdoek te pakken, ben ik wel kláár met de dag. Ik weet inmiddels dat mopperen niet helpt; een goede nachtrust waarschijnlijk wel.
Ik zie dat net-niet-gedrag-en-gevoel bij leerlingen ook. De frustratie, boosheid en wanhoop die wij als volwassenen kunnen voelen, ervaren kinderen ook. Ze kunnen er alleen nog net niet de juiste woorden aan geven. Een leerling hoort er net niet bij of een leerling kent de tafels net niet om breuken te kunnen vermenigvuldigen of een leerling heeft een kleine woordenschat waardoor hij zich net niet goed kan uiten. Frustraties alom… als je net niet oppast.
Zo zit er een olijke, leergierige jongen vooraan in mijn groep 6. Het automatiseren van tafels was en is bij hem een moeizaam en frustrerend proces. Ik vraag hem hoe ik hem kan helpen met de ‘grote’ vermenigvuldigingen. Aan zijn ogen zie ik meteen dat het hem dwarszit; hij kijkt weg en wil er eigenlijk niet over praten. Toch dring ik bij hem aan dat ik er ben om hem te ondersteunen. Ik stel hem voor om een tafelkaart te gaan gebruiken. De volgende dag proberen we samen de kaart uit en het lukt hem met de tafelkaart net wél om de ‘grote’ vermenigvuldigingen zelfstandig te maken.
Een moment, een (werk)dag waarop het allemaal net niet lukt geeft niets. Mopperen helpt niet. Acceptatie, humor, een luisterend oor en een veilige (leer) omgeving helpen wel!
