Ode aan … Lucelle Comvalius

Iedereen heeft wel een leraar in zijn leven die een onuitwisbare indruk heeft gemaakt. Die ene persoon die je nét even dat duwtje in de rug gaf toen dat nodig was, die je eindeloos boeide met een aanstekelijke passie of die je zelfs inspireerde om óók leraar te worden. Wij vroegen docenten naar hun favoriete leraar van vroeger.

Robbert

Robbert: “In de tweede klas van de middelbare school werd Lucelle, of ‘mevrouw Comvalius’, mijn geschiedenisdocent en mentor. Ik was een ontzettende streberige leerling die het graag goed wilde doen en superonzeker. Precies het tegenovergestelde van de flamboyante Lucelle, die altijd authentiek en 100% zichzelf is. Zij was op onze interconfessionele school in alles een frisse wind: haar jonge leeftijd, haar Surinaamse achtergrond, haar kleurrijke kleding. Ik zag een trotse vrouw die buiten de lijntjes durfde te kleuren en dat terwijl ze toen pas net docent was. Ze was meteen heel streng. Heel duidelijk en onverbiddelijk als je je niet aan de afspraken hield en je wist precies wat je aan haar had. Dat zorgde ervoor dat ik mij veilig voelde in haar lessen. Ze was als een grote zus.”

“Als eigenzinnige puber die veel vragen stelde, voelde ik me door haar gezien zonder dat we daar woorden aan gaven. Dat is gewoon iets dat zij in zich heeft en dat ik ook bij de fotoshoot weer ervoer. Ze heeft geduld, benadert alles positief en keek destijds wat er nodig was om de klas mee te krijgen, in plaats van volgens een vast stramien te denken. Ik heb een keer een aanvaring gehad met de kunstdocent, met wie ik duidelijk niet door één deur kon. “Mevrouw Comvalius begrijpt mij wél!”, riep ik boos. Was hij maar meer als Lucelle, vond ik, haha. Die docent is toen verhaal bij haar gaan halen.”

“Sinds drie jaar ben ik ook docent. Hiervoor werkte ik als juridisch beleidsadviseur binnen het sociale domein, maar een burn-out zorgde ervoor dat ik mijn loopbaan opnieuw moest uitstippelen. Ik ben ooit jongerenwerkcoach geweest en dat waren, achteraf gezien, de mooiste jaren van mijn carrière. Iemand plantte een zaadje in mijn hoofd: was het onderwijs niet iets voor mij? Dat bleek een schot in de roos. Als docent help ik studenten die zijn vastgelopen of zijn uitgevallen met het vinden van een nieuwe opleiding of te werken aan hun sociaal emotionele problematiek. Dit doe ik precies als Lucelle; door onbeschaamd mijzelf te zijn en door duidelijke kaders te stellen. Ik hoop op deze manier dezelfde veilige bubbel te creëren voor mijn studenten zoals zij dat voor mij deed.”

Lucelle

Lucelle: “Robbert was een lieve, stille en harde werker. Wat me altijd is bijgebleven is zijn eerlijkheid. Dat hij tegen een collega zei: “waarom bent u niet zoals mevrouw Comvalius? Ze is net nieuw en moet het misschien allemaal nog een beetje leren, maar ze is wél lief en je weet wat je aan haar hebt”, daar kan ik nog steeds om lachen. Hij had ook een groot rechtvaardigheidsgevoel. Ik vind het daarom niet gek dat hij zich inzet voor leerlingen met een zorgvraag, zodat ook zij een mooie toekomst met hun droombaan kunnen krijgen.”