Aan de vergadertafel zijn mijn collega’s ineens heel erg verdiept in de notulen, schrijven net een heel belangrijk briefje en eentje duikt zelfs onder de tafel om zijn veters te strikken. De stilte die volgt op mijn jaarlijkse vraag wie er meegaat op kamp voldoet keurig aan mijn verwachtingen. Niemand gaat vrijwillig mee op kamp. Mijn collega’s zijn net kinderen.
‘Kom op,’ zeg ik geïrriteerd, ‘moet ik mensen aanwijzen?’ De directeur neemt het van me over. Ze zal kijken wie er nog ruimte heeft in zijn normjaartaak. Alsof iemand daarin nog onbenutte uren heeft.
Ik weet dat het altijd zo gaat, maar toch baal ik ervan. Collega’s vinden namelijk dat ik het verkeerd aangepakt heb, weet ik. Dat is een van de redenen dat niemand wil helpen. Naast gebrek aan tijd en zin natuurlijk.
Toen ik de organisatie van het bovenbouwkamp op me nam, heb ik als eerste de ouderhulp geschrapt. Niet dat het kamp volledig zonder ouders draait, maar ik was stomverbaasd over de wijze waarop het kamp georganiseerd was.
Mijn voorgangster had de regie volledig uit handen gegeven: alles werd door ouders geregeld. Het thema, het complete programma, de boodschappen, het vervoer… het enige wat zij regelde was de accommodatie. En die was ieder jaar hetzelfde.
Zij was dan als vaste kracht aanwezig op het kamp en de collega’s kwamen allemaal verspreid over de dagen ’s avonds langs om mee te doen aan een spel en voor een gezellige borrel.
Ik ben van mening dat het kamp voor de kinderen juist zo tof is omdat ze even los kunnen komen van school en thuis. Dat gaat niet als je ouders er de hele tijd bij zijn. Dus nam ik de hele organisatie over en draaide de rollen om. Ouders mochten alleen nog langskomen om mee te doen aan een van onze spannende avondspellen.
De meeste ouders vonden dat prima, op een enkele fanatiekeling na. Het bleek ook dat ouders het al die jaren toch als een fikse belasting hadden ervaren. Collega’s gaven me in eerste instantie gelijk, maar pas toen ik de taken ging verdelen realiseerden zij zich wat het betekende.
Gek toch, dat zoveel leerkrachten het kamp als zwaar en belastend ervaren. Oké, je slaapt niet in je eigen bed, maar het is geweldig om de kinderen in een situatie buiten de dagelijkse sleur te ervaren en voor de groepsdynamiek is het fantastisch. Je kunt lekker gek doen met de kinderen en laten zien dat je meer bent dan alleen leerkracht. Je bent heel veel buiten en je hoofd komt even los van al je schoolperikelen.
Blijkbaar ben ik de enige in ons team die dat zo ziet. Maar zolang ik het mag organiseren, blijf ik proberen mijn collega’s mee te trekken. En als ze er eenmaal zijn, dan vinden ze het ook eigenlijk allemaal heel leuk.
Wat betreft gedeeld enthousiasme heb ik ondertussen een andere oplossing: stagiaires, die willen namelijk altijd mee.
