Ik werkte als interim op een basisschool. Mijn ‘klus’ zat er bijna op. Vrijwel alle neuzen wezen de goede kant op, het team had zijn (veer)kracht hervonden en het onderwijs stond weer centraal. Mijn opvolger was benoemd. Hij had zin om op de gezamenlijk gekozen koers voort te bouwen. Het naderende afscheid van het team, de kinderen en de ouders was voor mij gepland.
Deze blog is geschreven door Stan Put. Stan is eigenaar van put2gether en senior adviseur bij OnderwijsAdvies.
Oprechte aandacht
Mijn motto is: zo weinig mogelijk aandacht eraan besteden, dan doet het mij het minst pijn. Ondanks dat ik interim ben, hecht ik mij aan een team en is werken-vanuit-verbinding mijn stijl. Hoe vaker ik hierover nadenk, hoe meer ik tot de conclusie kom dat ik mijzelf graag bind aan mensen. Waarom dan toch dit interimwerk? Omdat binden ook vanuit deze context vaak lukt. Het prikkelt mij om in een korte periode een samenwerking aan te gaan met een team. Verbinding heeft in mijn optiek niet met tijd te maken, maar met oprechte aandacht voor elkaar.
Vanuit verbinding samen optrekken
Bladerend door mijn overdrachtsdocument gaat de telefoon. “Goedemorgen, basisschool X, u spreekt met Stan Put.” Aan de andere kant van de lijn hoor ik de stem van Ruud, vader van Kees uit groep 5. “Ik heb heel slecht nieuws. Er is iets verschrikkelijks gebeurd.” Met name de toon van de woorden maakt dat de haren op mijn arm rechtop gaan staan. “Gisteravond is de mama van Kees plotseling overleden.” Een snik, de ademhaling van Ruud die schokt. Ik zit met de hoorn in mijn handen en voel mijn hartslag versnellen, het kloppen van de aderen bij mijn slapen. Ik zie dat ik tril. Mijn hoofd vult zich met vragen. Wat is er gebeurd? Hoe kan dit? Hoe is het met Kees? Hoe is het met Ruud? Mijn gedachten schieten alle kanten op en ik maan mezelf tot kalmte. “Ruud, jeetje man, wat een vreselijk nieuws, gecondoleerd … .” Een emotioneel en zwaar gesprek volgt. Maar het is ook een ‘fijn’ gesprek waarin we elkaar vinden. De dagen die daarop volgen zijn een rollercoaster. Team, leerlingen en ouders, samen, vanuit verbinding, trekken ze op om het voor Kees, zijn familie en vrienden zo licht mogelijk te maken.
Verdriet mag er zijn
Hoe maak je zoiets donkers licht? Wat kunnen wij dan veel leren van kinderen. Zo direct, puur en zo hard hetgeen benoemen wat wij als volwassenen meestal mijden. In de groepen wordt erover gesproken met de leerkrachten, er worden tekeningen gemaakt, er zijn koffiemomenten voor ouders of andere betrokkenen en het verdriet, met soms ook een lach, mag er zijn.
Een gesloten school
Op de dag van de uitvaart is de school gesloten. Nog nooit (voordat corona ons in haar greep kreeg) heb ik een school gesloten. Gedroomd heb ik er wel eens van: sluiten vanwege een meter sneeuw, een ijs- of hittedag of gewoon omdat ik er zin in heb. Maar niet om deze reden. Het heeft diepe indruk gemaakt op de schoolgemeenschap en op mij.
Kees
En Kees? Na de uitvaart liet Kees, samen met zijn klasgenoten, witte ballonnen op voor zijn moeder. Wat een ster, wat een verbinding bij zoveel verdriet.
Alle namen van de personen in deze blog zijn fictief.
Heb je ook een ingrijpende gebeurtenis meegemaakt? Hoe ging je daar in de klas en met de ouders mee om? Je kunt een reactie achterlaten via het formulier.
