Maandagochtend, vijf over halfnegen. Ik zit weer op mijn meest favoriete plek van de hele wereld: in de kring van groep 3-4, op een klein houten stoeltje met een kop lauwe koffie in mijn hand. Terwijl ik voor de vorm nog even roer, kijk ik de kring rond. ‘Goedemorgen, vrienden, goed jullie weer te zien!’
Naast me zit Simon. Aan zijn trappelende beentjes kan ik zien dat hij ergens heel enthousiast over is. Hij houdt een foto stevig tegen zijn borst gedrukt en heeft een blos op zijn wangen. Soms ben ik er voorstander van om kinderen uit te dagen om te gaan met (een beetje) uitgestelde aandacht, maar de opwinding van Simon verraadt dat hij iets bijzonders heeft meegenomen. ‘Simon, wat heb je bij je?’ vraag ik.
Simon brandt los. ‘Ik heb een foto van mezelf en mijn broertje! Ik had een mooi pak aan, want mijn tantes gingen trouwen!’ Hij kan zijn enthousiasme niet onderdrukken en schreeuwt het bijna uit. De foto houdt hij nog tegen zich aan.
‘Eh, je… tantes?’ vraag ik, om zeker te weten dat hij zich niet heeft versproken. ‘Ja! Tante Melissa en tante Anouk!’ Hij staat op en laat met een trots gezicht de foto aan de klas zien. Op de foto staat hij met zijn broertje naast de twee bruiden. Hij heeft een witte blouse aan met een zwart strikje en kijkt op de foto al even trots als nu. ‘Wauw, wat leuk zeg! Dat was vast een heel mooie dag. Vertel eens!’
Terwijl Simon vertelt over de bruiloft van zijn tantes, verzink ik in gedachten. Misschien moet ik de kinderen iets vertellen over het feit dat dit in Nederland heel normaal is. Als ik er niks over vertel, komen ze straks met vragen bij hun ouders. Dit is groep 3-4, de ene leerling zal zich er nog niet mee bezighouden, terwijl een ander zich misschien afvraagt hoe het zit. Ik heb met mijn klas al een heleboel besproken. We bespraken de geboorte van Bibi’s kleine zusje inclusief het bevallingsverhaal en het echte verschil tussen jongens en meisjes, maar ook het overlijden van huisdieren en oma’s, levensbedreigende ziektes en scheidingen van ouders. Dit kan er ook nog wel bij.
‘Valt jullie iets op aan deze foto?’ vraag ik. Er valt een stilte. ‘Ja, Simons haar zit in een mooie kuif,’ merkt Tim op. Ik lach. ‘Je ziet natuurlijk heel vaak dat een man en een vrouw trouwen, maar in Nederland kunnen twee vrouwen of twee mannen ook met elkaar trouwen.’
Er valt weer een stilte en alle kinderen staren me aan alsof ze nog wachten op de clou van mijn verhaal. Niemand kijkt verontwaardigd of vraagt iets. Ze kijken me aan alsof de informatie die ik zojuist vertelde er totaal niet toe doet. Ik voel me betrapt. Het voelt alsof ík degene ben die dit huwelijk een uitzonderingspositie geef. Alsof ík degene ben die het raar vindt dat twee vrouwen met elkaar trouwen. Ik merk dat de reactie van de kinderen de enige echte reactie is. Simon had de dag van zijn leven, zijn tantes ook. Liefde is liefde. Ik schud het van me af en laat het los. Dan komt er ruimte voor de trots die ik voel voor de klas. Dit is hoe het zou moeten zijn.
‘Juf!’ roept Nash opeens vanuit de andere kant van de kring. ‘Je hebt een nieuwe ketting!’ ‘Dat klopt, goed gezien,’ zeg ik tegen haar. ‘Deze ketting heb ik dit weekend samen met mijn moeder gekocht. Zodat we altijd een beetje samen zijn.’ Nu kijkt een aantal kinderen wel verontwaardigd. ‘Huh?’ roept Nash verbaasd. ‘Heb jij ook een moeder, net als wij?!’
En dat vinden ze dan opeens wél heel raar.
