Wij hebben twee zonen. De oudste doet nu eindexamen vwo. Geen centje pijn. Stabiele jongen die serieus zijn E&M-profiel afrondt en daarna naar de academie gaat: Willem de Kooning in Rotterdam of Sint Lukas in Brussel. De jongste, 14 jaar en 2 havo, is een heel ander verhaal. Een prima knul, niets mis mee. Hij is echter een gesloten boek. Bij de Cito-toets in groep 8 scoorde hij 548: gymnasium advies. Helaas is er geen gymnasium in Delft. Dus naar het vwo op het gerenommeerde Stanislas.
Naar de havo
Juist voor Kerst in zijn eerste jaar voortgezet onderwijs werden we overvallen door het advies van de school. ‘Misschien wordt het toch havo,’ werd ons door de mentor verteld. Flabbergasted is het enige woord waarmee ik onze verbijstering kan beschrijven. Hij deed het toch zo goed? De maanden daarvoor had hij iedere keer enthousiast verteld dat hij weer een ruime voldoende of hoger had voor vak zus of opdracht zo. De schellen vielen ons ondanks die mededeling niet van de ogen. We accepteerden dat hij uiteindelijk naar 2 havo ging.
Gemiddelde cijfer
Rond dezelfde tijd, een jaar later, werden we weer in negatieve zin verrast: het gemiddelde van zijn eerste rapport was een 6,2. Onze zoon, gymnasium advies, een 6,2 op havo? Hoe kon dat nu, want alle proefwerken had hij toch zo goed gemaakt? Moederlief – helaas is vader te vaak van huis – had hem wekelijks overhoord. Na een gesprek, waarbij we hem aan hebben gegeven dat we niet boos waren maar verrast, kwam de aap uit de mouw: over de vakken en onderwerpen die hij moeilijk vond informeerde hij ons niet, en dus kon mijn vrouw hem niet overhoren. Als hij onvoldoendes had gehaald, vertelde hij het niet thuis.
Gepassioneerd
Nu kunt u denken dat wij veeleisende ouders zijn. Niets is minder waar. Waar we wel belang aan hechten, is dat je je best doet en dat je er vol voor gaat indien je gepassioneerd bent. Dat laatste speelt bij de oudste. Hij is een tekenaar, een kunstenaar. Volg je weg, jongen, doe je best. Maar de jongste? Onderzoeker wil hij worden. Dat kunnen we begrijpen, want van jongs af aan is hij aan het rommelen en onderzoeken.
Inzicht in prestaties
De jongste is een tamelijk introverte jongen, een dromer, een heerlijke fantast. Graag zouden wij als ouders meer inzicht hebben in zijn prestaties, zodat we hem beter kunnen begeleiden. We beseffen dat docenten geen tijd hebben om ieder kind extra aandacht te geven en in de gaten te houden. Dat verlangen wij ook geenszins. Graag zouden we toch wat beter op de hoogte zijn van de situatie. Zoonlief heeft er geen problemen mee dat wij zijn dossier kunnen inzien. Misschien is het zelfs een opluchting voor hem: hij hoeft niets meer te verzwijgen.
Hoe denkt u hier als docent over? Moeten ouders te allen tijde de resultaten van hun kinderen kunnen volgen? En als ouder? Wilt u te allen tijde de vorderingen van uw kroost kunnen volgen? Ik ben benieuwd naar uw reactie en dank u bij voorbaat.
