Julia is verliefd. Stapelverliefd. Op Bob, uit groep 5. Wel twee hele groepen hoger. Ze zien elkaar op het schoolplein in de pauze, waar Julia haar grote liefde dan dolgelukkig achterna zit – niet in de gaten hebbend dat hij behoorlijk geïrriteerd raakt van zijn kleine volgeling. Althans, tot vorige week vrijdag. Bij de zoveelste opgedrongen knuffel werd het hem teveel. ‘Nou moet je echt een keer ophouden, ik vind je súpervervelend!’ Direct verschenen de tranen op Julia’s gezichtje, en de rest van de dag bracht ze door in mineur. Het arme kind, met haar gebroken hart.
De maandag daarop verschijnt haar moeder aan mijn bureau: ‘Julia heeft het hele weekend over Bob gepiekerd. Ze wil het graag goedmaken met hem, maar ze is bang dat hij weer boos wordt. Wil jij haar een beetje begeleiden in de pauze?’ Moeder kijkt me gniffelend aan. Tsja. De liefde, hè?
Samen bedenken Julia en ik een plannetje, dat me stiekem meteen een fijne oefening voor het spellingonderwijs lijkt: ze gaat een brief schrijven. Met het mooiste papier en de kleurigste glitterstiften gaat ze nauwgezet aan de slag. Het puntje van haar tong hangt uit haar mond terwijl ze golvende randjes aan de zijkanten knipt. Ze peutert een sticker uit haar schrijfschrift en plakt ’m in de linkerbovenhoek. Dan begint ze te schrijven. Ik mag niet zien wat er staat, dat is alleen voor Bob. Ik knik begripvol. ‘Heel goed, Julia, dat zijn privézaken.’
Even later is het zo ver. We gaan naar buiten. Met de brief in haar hand loopt Julia zenuwachtig over het schoolplein. Als ze Bob in het vizier krijgt, rent ze op hem af. Ik schuifel onopvallend mee en ben zo getuige van het drama dat zich binnen enkele seconden voor mijn ogen afspeelt.
Julia tikt Bob aan. Bob zucht en draait met zijn ogen. Julia overhandigt de brief. Bob lijkt nieuwsgierig. Hij opent het papier, laat zijn ogen over de glitterletters glijden en haalt dan zijn schouders op. ‘Dit kan ik niet lezen, hoor,’ zegt hij terwijl hij de brief achteloos op de grond laat vallen. Ik slaak een klein kreetje. Julia’s ziel en zaligheid, in een regenplas, op de grond!
Bob rent vrolijk naar zijn vrienden, Julia verdrietig naar haar vriendinnen. Ik blijf achter en besluit de brief toch eens beter te bekijken. In bekende hanenpoten staat er: ‘zoridatikagtrjaanzat’ en ‘ikvinjuliv’. Mijn hart smelt. Ja, logisch dat Bob hier niets van kon bakken.
Grinnikend loop ik naar Bob toe, met de brief in mijn hand. ‘Je kon het echt niet lezen, hè?’ Bob schudt zijn hoofd. Samen kijken we er nog eens naar en dan valt bij hem het kwartje: ‘Sorry dat ik achter je aan zat! Ik vind je lief!’ Juist. Zonder dat ik iets hoef te zeggen, rent Bob naar Julia. Vanaf een afstandje zie ik hem zwaaien met de brief, een sorry-gebaar maken, en zijn hand uitsteken. Ze hebben het goedgemaakt.
Ik glimlach. Het leven van een derdegroeper is dus niet zo zorgeloos als het lijkt – al kunnen we een heleboel leren van hun directe aanpak. En Julia? Die heeft nog dezelfde dag een nieuwe liefde uitgekozen. Een jongen uit haar eigen klas, die haar briefjes wél begrijpt.
