Het duurde even voor ik wist dat het nerveuze heen-en-weerdansje afkomstig was van een game. Steeds meer kinderen zag ik the Floss (ik weet nu dat het zo heet) doen. Op het plein, in de gang, achter hun tafel, wachtend in de rij, kletsend met anderen en zelfs in het toilet. Ik heb ondertussen aardig wat hypes meegemaakt, maar deze bleek toch anders. Deze hype zorgde ervoor dat zelfs de luiste en traagste leerling stond te swingen.
Uiteraard leerden de kinderen uit mijn klas mij het dansje ook. Ja, ik kan het ook. En we deden zelfs een keer een wedstrijdje. Wie hield het ’t langst vol zonder fouten te maken? Ik niet.
Kortom: prima hype wat mij betreft. Langzaam verschenen er ook andere dansjes en kwam ik erachter wat nu eigenlijk de bron hierachter was.
‘Dat is van Vortnajt, juf. Je weet wel, dat je uit een bus moet jumpen en dan moet vechten en dan komt er een storm en…’ ratelde Jinny.
‘Wow, Jinny… wacht even. Wat zeg je? Wat moet je doen?’
Er volgde een zeer gedetailleerde uitleg door ongeveer de hele groep over hoe je Vortnajt moet spelen. Bijna iedereen had er wel iets over te vertellen. Over waar je op moest letten, hoe je in leven bleef en vooral over je skin. En dat het geld kost. Nou ja, als dat mag van je vader en moeder. Toen ik vroeg wie er Vortnajt mocht spelen van zijn ouders, gingen er maar negen vingers omhoog. Waarvan er twee een paar keer iets hadden mogen kopen. De rest mocht het niet spelen, dus deden ze dat bij anderen.
Waarom ze het niet mochten spelen bleef een beetje wazig. Mijn conclusie was dat de meeste ouders het spelletje te gewelddadig vonden.
Diezelfde middag polste ik wat collega’s. (En ja, ik kwam erachter dat de spelling een beetje anders was.)
‘Fortnite? Ja, idioot spel. Daar moeten ze elkaar afmaken.’
‘Nee, ik heb dat nooit gespeeld. Ben daar gek.’
‘Fortnite? Ja, iets met schieten toch?’
Er was één collega die me precies kon vertellen wat voor spel Fortnite is. Zij was stukken genuanceerder dan de rest. Ze speelde het zelf af en toe ook en zij begreep juist heel goed wat er zo aantrekkelijk aan is.
Ik begreep één ding ook: Vortnajt was een enorme motivator voor de kinderen. En wat mij betreft pak je zoiets met beide handen aan. We hielden een Fortnite dancebattle, we deden een Fortnite gymles (nee, ze hoefden elkaar niet te elimineren), de kinderen hielden minispreekbeurten over de game, we maakten skins van papier-maché en een groepscollage over alles uit Fortnite. De kinderen waren zo betrokken, dat ze vrijwillig thuis verder werkten aan de opdrachten.
Tot er een ouder kwam klagen. En een collega tijdens een vergadering zei dat ze het belachelijk vond. De directie verzocht mij vriendelijk om een ander onderwerp te kiezen voor mijn groep om zich op te storten.
Heel even overwoog ik om een vreselijke storm te ontketenen, maar ik heb me toch maar overgegeven. De kinderen en ik hebben er toch even van kunnen genieten. Heel stiekem doen we gewoon af en toe nog een dancebattle. Met de deur dicht.
